Denkende in oplossingen

 Blog van woensdag 22 september 2021

En dan gaat na twee uur oogjes dicht je wekker alweer. Gezien mijn lamme takke status gaat het opstaan en opstarten allemaal een stuk langzamer dan voorheen. De beperkingen worden uitdagingen en zo blijf je actief in het bedenken hoe het allemaal makkelijker en sneller kan. Vermoeiend maar ook wel weer bevredigend om te kunnen zien hoe ver je bent gekomen. En dan te bedenken dat ze eind mei 2019 mij vertelde dat ik lopen wel kan vergeten. Zo sta ik nu klaar om weer op reis te gaan. Spannend om met het lichaam wat je regelmatig in de steek laat op weg naar een bestemming die heel vertrouwd is maar ook je vijand kan worden. Ik heb zelf besloten om naar een Hotel en locatie te gaan die nogal niet echt rolstoel en mindervalide vriendelijk is. Deze uitdaging wil ik aan gaan met mezelf en de omgeving. Het blijft nog steeds erg moeilijk om te vertrouwen op een lichaam wat instabiel is. Op mijn reis vertrouw ik erop dat ik voldoende maatregelen en instanties heb benaderd en ingeschakeld om deze reis zo soepel mogelijk te maken.

Nadat ik mij zelf uit de steigers heb gehaald werd het tijd dat de andere edelen zich ook gingen wenden tot de lampetkannen.

De avond van te voren was de koets al voorzien van de Thule dakkoffer en beladen met de bagage. Waar laat je alles? Er mag zoveel mee, naast de gewone rompslomp dingen mogen nu ook mijn hulpmiddelen mee en dat zijn er nogal wat o.a. een vastframe rolstoel, katheters, verschillende wandelstokken enz. En hoe krijg je dat allemaal voor elkaar op een manier zodat er ook nog een royale zit plek over blijft voor onze ZKH? Het was even puzzelen maar uit eindelijk paste alles perfect om met z'n drieën om rond de klok van2.15 uur naar Schiphol te gaan voor de P6 Valet Parking.

Met een klein uurtje komen we aan op plaats van bestemming, Schiphol Valet Parking P6. Bij de slagboom even het kenteken laten lezen en het kaartje aan pakken. Dan door de fotoscan waar de auto gefilmd wordt. En dan staan we geparkeerd om alles weer uit te pakken en richting de ontvangstruimte te gaan waar de sleutels worden ingeleverd.

Deze kant op 

De bepakte koets

Naar / bij de servicebalie

Tijdens het boeken van de tickets bij Transavia hebben we gelijk voor mij assistentie aangevraagd bij de luchtvaartmaatschappij. Ook medische bagage wordt aangemeld zoals apparatuur en een rolstoel. De Schiphol assistentie, begeleiding op het vliegveld, wordt weer via Schiphol Assistentie aangevraagd en dat ging ook lekker vlot. Eerst even gebeld voor de juiste code vermelding en daarna aangevraagd.

Met de begeleiding van Schiphol heb ik afgesproken bij de P6 Valet Parking. Daar zaten we dan ook geduldig te wachten op een van de medewerkers die precies om 03.30 uur voor mij klaar stond. Even voorstellen en toelichten wat er gaat gebeuren. Vanaf dat moment stonden gewoon binnen 30 minuten bij de Gate. Totaal positief overrompeld wat er zojuist gebeurt was. Echt gewoon binnen een half uur stonden we bij de Gate. Koffers ingecheckt bij de balie, door security en klaar. Wat gebeurde hier? Gewoon helemaal niets het ging met deze medewerker zo snel en vlot, eigenlijk gewoon een vorm van een VIP behandeling. Wat was ik blij, ik zag er best tegenop want voor mij zijn die fases echt een hel laat staan met zoveel extra buitengewone bagages. Want dat misselijkmakend tyfus flikkertje van een medewerker bij de beveiliging van Schiphol met een veel te kleine pikkie van 2016 ben ik nog steeds niet vergeten, bloedzuigertje. De rolstoel kon bij het boarden afgegeven worden bij het vliegtuig dus niet met de koffers. Dat was voor mij natuurlijk helemaal super, lekker in mijn eigen karretje rond crossen. Kan niks anders zeggen dan TOP service van Schiphol Assistentie deze vroege ochtend.

Nou nog even de tijd doden voor het boarden, dus koffie en thee scoren samen met een krentenbol, wat inmiddels ook traditioneel voer begint te worden met deze uitjes.

Traditioneel

Als om even iets voor 06.00 uur de grondstewardess groene labels uit begint te delen (max 70) aan mensen met een trolley, een groene label betekend gegarandeerd je trolley als handbagage aan board ipv het ruim, ontwaken verschillende moerasmummies en veenlijken uit hun ''ik ben al 4 uur van te voren aanwezig bij de Gate slaap''. Als een scene uit The Walking Dead springen ze op de jonge dame om het label te kunnen bemachtigen. Want stel je toch eens voor dat je koffertje op wieltjes waar maar twee roggebroodjes met oude kaas, twee pepermuntjes en een puzzelboekje inzitten toch eens naar dat ruim moet. Want je wist donders goed dat die bedorven zooi gewoon in je tassie paste die je ook mee zeult voor onder de stoel. Iedere keer weer halen we ze er uit, ijsberend heen en weer voor bij de balie van het boarden. '' gaat ie al open, had allang open moeten zijn er loopt toch al iemand, 800 meter verderop. Waarom beginnen ze niet? Toestel staat er toch al. 

Hij staat klaar 😃

6.00 Uur stipt begint het boarden. Gezien mijn assistentie mag ik als eerste boarden samen met de andere edele heren. Bijzonder om zo door die slurf heen te rollen naar het toestel. De rolstoel wordt voorbereid om te vervoeren naar het ruim. Dit hadden we thuis al voorbereid hoe te willen doen dus dat verliep prima. We zitten op rij 1 dus lekker dichtbij. De stewardessen heten ons welkom en zo zitten we weer super snel op onze plaats. Echter nog niet op mijn gemak.........

Vanuit het raampje zie ik in mijn ooghoek mijn rolstoel staan die helemaal ondergesneeuwd wordt door rollators. Kak, kak, kak, straks zien ze hem niet meer en wordt hij vergeten. En iedereen die mij een beetje kent weet wel hoe dat momentje eruit zag. Los laten en geen controle hebben op sommige situaties is toch wel een dingetje voor mij. Maar gelukkig zie ik dat mijn rolstoel wordt opgepakt en verdwijnt aan het eind van de slurf. En er nu op vertrouwen dat deze het ruim in gaat.

Met een kleine vertraging van 10 minuten hangen we om 06.40 uur in de lucht. 

Wederom gaat de vlucht erg voorspoedig en binnen 4 uur wordt de landing ingezet. Blijkbaar hebben we alle drie goed onze ogen dicht kunnen doen, want alle drie hadden we zo iets van: ,,Nu al?''

Altijd een mooi uitzicht bij het opstijgen

Eiland in zicht

Welkom op Las Palmas Gran Canaria

Ieder voordeel heeft ook een nadeel en in mijn geval is dat als laatste uit het vliegtuig i.p.v. als eerste. Maar daar staat tegenover dat mijn rolstoel weer kant en klaar staat in de slurf. Wat fijn !! De stoel wordt weer gereed gemaakt en door een medewerker van het vliegveld Las Palmas wordt ik begeleid tot aan het einde van de slurf, daarna mogen we zelfstandig verder. En dat gaat weer als een speer, wel even een spannend momentje. Trappen en een rolband maar geen lift WTF, gelukkig tijdens mijn revalidatie hellingtest gehad dus met brandende handschoentjes naar beneden.

En ook weer bij aankomst op Las Palmas gewoon binnen 30 minuten buiten bij de Taxi's staan, wetende dat wij als laatste het vliegtuig verlieten en een van de koffers als laatste van de band kwam.

Waanzinnig gewoon hoe geweldig dit allemaal is gegaan. 

Buiten staat ook al de chauffeur op ons te wachten die ons op komt halen vanuit het hotel geregeld.

En ja hoor......daar komt ie dan.....

Plotseling geheel onverwacht vanuit het niets......

Bedenkelijk kijk de chauffeur naar ons drieën en nog bedenkelijker naar mij.....dit is kak....geloof me....dit is echt dubbele kak zo'n blik.

En ja hoor, autootje is een beetje klein. Daar gaan geen drie personen in met dit formaat aan bagage laat staan met een rolstoel erbij. We springen gelijk in de telefoon om contact op te nemen met het Hotel want dit was niet de afspraak. We hadden immers bevestiging gehad dat de mini bus geregeld was. En op dat moment raad je het al slechte verbinding, verbinding valt weg enz enz. Voelt een beetje lullig allemaal want de Chauffeur kan er ook totaal niks aan doen. 

De chauffeur begint al met het laden van de veel te kleine auto, en wij staan erbij als een paar laveloze zwaar vermoeide deca's te kijken van, echt serieus? 

Uiteindelijk blijkt dat de telefoontjes die gemaakt zijn door de chauffeur een paar zijn van denkende in oplossingen. Vanuit een andere kant komt er een tweede chauffeur, deze neemt de rest van de bagage mee naar een andere auto samen met Chris en onze ZKH.  Zo, goed opgelost, complimenten voor deze twee chauffeurs en vooral bijzonder de collegialiteit die ze voor elkaar hebben. We kunnen richting Hotel.

Nu ga ik zeker niet schrijven dat die twee aasgieren heel decadent in een Jaguar hebben gezeten met 130 km per uur. En ik als Remi in een of andere Toyota die maar net de 100 km per uur haalde. Daarnaast voelde ik mezelf erg teleurgesteld in deze twee goedkope snollen in een veel te dure auto want  mijn verwachting was toch echt....ga jij maar in die dure auto lamme tak, jij hebt voor ons een onvergetelijke VIP behandeling gegeven met inchecken enz enz. Maar nee hoor.....daar zit je dan....

Enfin.....eind goed al goed....we bedanken de chauffeurs voor het meedenken en het oplossen van een lastige situatie met een flinke fooi. Want dat hadden ze meer dan verdiend.

Het inchecken bij het hotel verloopt ook weer prima. 1 kamer is al klaar en na een korte tijd de andere ook. En zodra we allemaal onze kamersleutels hebben laten we ons afzakken naar het terras. Vervolgens proosten we om 12.45 lokale tijd op een goede heenreis met 2 cappuccino en een Fanta lemon. 

Op de voorspoedige heenreis, proost we zijn er

Het is niet druk in  het Hotel dus het veroveren van ligbedjes aan het zwembad, appeltje eitje.

Als we zo om ons heen kijken zien we weer veel bekende gezichten. Erg leuk en bijzonder. Zo doende lijkt het of de tijd heeft stil gestaan. Maar als we goed kijken zijn sommige popjes propjes geworden en bij sommige had een all inclusief  reisje bij Bergman ook geen luxe zijn geweest.

Traditioneel gaan we 's middags weer aan de lunch op het terras bij het zwembad en ook daar zien we steeds meer oude bekende tevoorschijn drijven.

Om de herinneringen te vieren en te verzegelen.....

bestellen we om 17.15 de welbekende Groene Draeck.

Proost !!

Voor het diner hoeven we dit keer geen tijden te kiezen. Tegenwoordig kunnen we gewoon inlopen en beginnen wanneer we zin hebben tussen 18.00 uur en 22.00 uur. En dat bevalt ons wel. Ook het diner smaakt ons weer goed. Alles is weer met zoveel zorg en enthousiasme klaar gemaakt. Zoals vanouds.

We doen ons eerste rondje over de Yumbo en dan beginnen de kuiten te klapperen, knietjes te knikken en de oogleden wat zwaarder te worden. Terug naar het Hotel en daar nog even na genieten  bij het zwembad met een traditionele Ron Miel. Echter na 3 slokjes zit onze ZKH met half gesloten luiken en wat licht rood doorlopen ogen. Ook bij ons valt de Ron Miel goed maar zwaar en dreigen de oogleden te zakken. Ook Biotherm is niet gewapend tegen het uitzakken en verleppen van deze zwaar vermoeide bekkies. Dus lekker bijtijds onze kamers op en naar bed.

Gran Canaria we zijn er weer.
 

Bedankt voor het lezen