De boekenkast

 Blog van zondag 26 september 2021

Het leven en de dood, twee dingen die in ons leven gegarandeerd zijn. Het zij lang of het zij kort en soms verwekt maar nooit voldragen. Iets wat ik eigenlijk niet hoef te vertellen, dat is wel duidelijk, denk ik.

Vandaag, zondag 26 september, is zo'n dag dat ik er weer mee geconfronteerd mag worden. 

Onze vakanties zijn redelijk van structuur wat betreft wanneer we deze plannen, vaak eind september en begin oktober en einde van maart en begin april, in ieder geval altijd voor de landelijke vakanties want dan schieten die prijzen weer omhoog en inmiddels kennen jullie ons wel een beetje het liefst zo voordelig mogelijk maar niet ten kosten van de kwaliteit. Goudstukken mogen rollen maar wel verantwoord en het liefst door de schatkist. Tijdens vakanties hebben we altijd leuke contacten en berichten via verschillende media met familie, vrienden, kennissen, collega's en vele anderen.

Zo kan ik mezelf onze vakantie sept/okt herinneren in 2017. Ik kreeg een leuk telefoontje van mijn oudste neef toen ik rond liep in Las Palmas. Hij en zijn vriendin waren op 01/10 weer vader en moeder geworden van een prachtige zoon, De kleine vrolijk vriend verwelkomt door zijn grote broer en grote zus en mijn oom en tante werden weer trotse grootouders. Een nieuw boek is ontstaan en met zijn eerste hoofstuk werd gestart ,voor de andere boeken kwam er weer een hoofdstuk bij terwijl bij anderen het hoofdstuk van 9 maanden weer werd gesloten.

Vandaag, zondag 26 september, is de laatste bladzijde omgeslagen en het boek in een reeks van 79 rustig gesloten van mijn Ome Dick. 

Een bericht dat niemand wil krijgen als ze met vakantie zijn, het overlijden van een dierbare. Maar ook dan draait de wereld er om heen door. Het komt dan ook hard binnen en de tranen vallen. Als eerst stuur ik een bericht naar mijn tante en neef. Daarna volgen nog vele andere berichten met ooms en tantes en een enkele spreek ik nog over de telefoon. Hierdoor krijg ik uiteindelijk een goed beeld hoe het verloop is geweest van de afgelopen tijd. Ik was natuurlijk al op de hoogte dat de gezondheid van mijn oom achteruit ging, maar soms kan dat ineens heel snel gaan.

Vandaag, zondag 26 september worden er  niet alleen veel boeken gesloten van mijn man, mijn vader, mijn grootvader, mijn broer, mijn zwager, mijn oom enz, maar ontstaan er ook weer nieuwe hoofdstukken met daarin alle mooie herinneringen van deze sterke, bijzondere en unieke man. En zullen wij hem voort laten leven in onze verhalen voor hen die er naar willen luisteren.

Het gesloten boek van mijn Ome Dick ligt voor mij. Een paar natte vlekkies van mijn tranen op de kaft. Ik weet het, het is goed zo en geef ik u mijn laatste groet. Fijn dat u mijn oom heb mogen zijn. Voorzichtig pak ik het boek op en plaats ik deze in mijn boekenkast, waar ook de boeken staan van mijn vader, grootouders en vele anderen. Hun herinneringen staan altijd klaar om verteld te worden voor hen die het willen horen, puur en ongezouten. Met een lach en een traan. Zo zal het leven verdergaan.

En zo schrijven we allemaal ons eigen verhaal......

Ter nagedachtenis aan mijn Ome Dick.