lifestyle goeroe, of zoiets....

 Blog van woensdag 29 september 2021

Vandaag vroeg uit de hooiberg allemaal en om 09.00 uur al aan het ontbijt. Met kleine oogjes en wat slappe knietjes wordt het ontbijt buffet afgestruind. Even de zaken doornemen en dan vertrekt om 09.30 uur Chris naar de TopCar stal om de koets op te halen. Daar aangekomen staat de gereserveerde koets al te glimmen, nu alleen nog de paarden ervoor. Er staan al een paar mensen te wachten voor Chris en echt heel erg opschieten doet het niet zo met 1 medewerker. Wel belangrijk om te weten is dat er alle tijd wordt genomen voor de service. En dat is ook het wachten waard.

Daar staat ie dan

Big Smile

Om 10.15 komt er een kleine noodoproep bij de TopCar stallen vandaan. Het blijkt dat bij sommige huurdersgepeupel om paspoorten wordt gevraagd en dat is nou net wat Chris niet bij zich heeft. Ik strompel alvast naar de kamer om deze te gaan halen terwijl onze ZKH zich aan het rekken en strekken is voor de sprint. Na zijn opwarming overhandig ik het paspoort alsof we in een estafette wedstrijd zitten en zo sprint onze ZKH in een drafje naar de TopCar stallen. Mooi op  tijd, Chris was nog niet aan de beurt. En inmiddels bleef de rij lekker groeien buiten Plus punt was wel dat er een medewerker bij was gekomen. Een half uurtje later werden de teugels overhandigd door de stalknechten en konden de heren terug naar het hotel in de Deca mobiel.

Geduld is een schone zaak

Overhandiging der teugels

Bij het hotel aangekomen stap ik ook in deze prachtige koets. De telefoon wordt gekoppeld en zo worden de speellijsten via Spotify afgespeeld over de radio. Zouden we ons nu nog kunnen bedenken dat we ook cassettebandjes of zelf illegaal gebrande cd's via napster met onze favoriete nummers hadden mee mogen nemen? Dat was weer extra gewicht voor in de koffer Dat bedoel ik dus.....waar blijft die tijd? En dan vertrekken we richting Mogan Mall / Puerto Rico. Via google hebben we begrepen dat onze standaard Deca tent nog niet geopend is voor taartjes en koffie. Hoe durven ze, misschien ook wel weer nieuwe protocollen ivm die Tyfus Cholera? Puerto Rico is leuk maar er gaat toch niets boven een taartje eten in de Deca tent. Via een kleine omweg, want we maken natuurlijk nog wel even een foto vanuit de koets met de zee als achtergrond. Dus eerst via de boulevard van Playa del Ingles naar Puerto Rico.

We rijden Puerto Rico in tot diep bij de haven aan de kust. Daar parkeren we de auto en wat een prachtig uitzicht is het hier. Ze zijn druk bezig met een facelift van Puerto Rico en dat is te zien ook. Het gaat echt schitterend worden met name rond de winkelpromenade. Wat wel erg jammer is, is dat de Deca tent in Puerto Rico volledig geplunderd blijkt te zijn en uiteindelijk in compleet verval is geraakt, waarschijnlijk ook door die Tyfus Cholera. Daar hadden we niet echt op gerekend, weg alternatief. Wie zien vanuit een verhoging dat er nog wel een andere, tja wat is het? gelegenheid is bij de rotonde om wat te gaan drinken. Het heet Waikiki Bar, klinkt erg Hawaiiaans en exotisch dus why not daar een Deca drankje doen. Eenmaal binnen en plaats te hebben genomen blijkt dat het een exotische bende is en het enige Hawaiiaans wat er te zien is zijn de ingeblikte ananassen. Domper ? Ja, maar het uitzicht is dan wel weer top als je het blikkie cola sissend open maakt en er een taartje bij denkt.

Parkeren bij de haven

Uitzicht haven,Waikiki Bar aan de Rotonde

Deel 2 uitzicht

Gedesillusioneerd reken we af en lopen we weer naar de koets. Om vervolgens terug naar het begin van Puerto Rico te rijden want daar bevind zich de gloed nieuwe Mogan Mall. De koets wordt geparkeerd op de blauwe VIP plek, gratis en lekker dichtbij. Alleen nog even oversteken en we zijn binnen. Wat is deze schitterend geworden. Mooie winkels, super schoon leuke en decadente eettentjes. Dat hadden we eerder mogen weten dat had ons een bezoek aan een half Hawaiiaans circustent bespaard. Een paar foto's voor de algemene indruk.

Bij de Mega Spar kopen we wat flesjes water. De zon brand goed en trekt zo al het vocht uit je lijf. Goed water blijven drinken is dus erg belangrijk naast het goed insmeren met zonnebrand. In de openkoets is een hoofdeksel ook geen overbodige luxe want je hoofhuid is binnen no time verkoold. Mogan Mall laat een goede indruk achter als we weer naar het Paleis terug keren. En echte aanrader voor een shop moment als je hier op vakantie bent.

Op de terugreis genieten we van die heerlijke bries die door de koets heen geen gaat. En op de achtergrond een lekker vakantienummertje over de radio. Bij het paleis aangekomen parkeren we de koets aan de voet van het Paleis in het koets vak. Parkeerplaatsen zijn wel een beetje schaars hier, maar geen probleem voor ons want aan de voorkant langs de weg ligt een mooi blauw vak met een bord erbij voor het het parkeren met de blauwe VIP kaart.

Koets terug in de stal zetten

Gestald

De eerste rijtoer van vandaag zit erop. Veel gezien en mogen ervaren. Voldaan gaan we starten aan een wel verdiende lunch in de schaduw bij het zwembadterras. Het smaakt weer allemaal prima echter beginnen we wel te merken dat het allemaal best decadent veel begint te worden. Het zou toch niet zo zijn dat nog net even in die laatste dagen het zwemroekje toch iets te krap gaat zitten? Want al dat koolhydrateren begint nu vermoedelijk toch aan te zetten. Het blijft allemaal zo lekker.

Tussen lunch en diner valt ons op dat onze ZKH er even tussen uit is gepiept, blijkbaar was zijn telefoon leeg en wilde hij ook nog een naar de koninklijke poepdoos. Het was een beetje vaag maar we zullen het wel weer te horen krijgen later.

En jawel hoor, als we ons op de kamer bevinden rolt er een verslag via de app eruit van onze ZKH. Tijdens het schrijden door de gangen richting zijn vertrek is hij iemand tegen het lijf aan gelopen en eerlijk is eerlijk door zijn goede contactuele eigenschappen van onze ZKH is een goed gesprek zo uit de mouw geschud. De persoon in kwestie blijkt iets te doen met styling, verbouwingen, veranderingen in het leven en het innerlijke naar buiten laten hangen, blablablablabla lekker zweverig allemaal enz enz. Kort en krachtig: iets van een Lifestyle Goeroe volgens mij. Leuk gesprek want ZKH zit ook in een fase van veranderingen. Ja leuk verhaal van die Goeroe en dat het allemaal zen is maar doen er verder niks mee. Wij vermoeden dat het allemaal zwaar en vermoeiend is geweest vandaag en uiteindelijk was hij uitgeput, haveloos, versleten, vervallen ja zelfs helemaal uitgewoond zoals de definitie het zegt en op bed in slaap gevallen. Geen airco aangezet dus lekker helemaal bezweet door de warmte die bubbel uitkomen. Met andere woorden gewoon helemaal Vertyft.

Bij het diner komt het hele verhaal weer even op tafel en wordt het allemaal een stuk helderder dan dat het vertaald was in de app. Leuk om zo'n persoon te ontmoeten die lifestyle Goeroe, of zoiets, is voor zijn beroep en je volgepompt heeft met nieuwe energie en inspiratie maar nu weer met beide beentjes op grond. Want na het diner hebben we een afspraak bij Ciao Ciao om ijsjes te gaan eten ipv van een toetje bij het diner.

En dat gaan we dus doen ook, muziek, camera en actie. Via een omweggetje via de Yumbo, even wuiven naar de zusters, dalen we af naar beneden aan de boulevard van Playa del Inlges. Daar bij de rotonde bevind zich ijssalon Ciao Ciao. 

Een gezellige drukte allemaal daar als vanouds bijna. Natuurlijk alles weer met de nodige richtlijnen en protocollen ivm die Tyfus Cholera maar dat bederft onze smaak toch echt niet. De ijsjes smaken er niet minder om en net zoals voorgaande jaren top kwaliteit en zo erg lekker.

Doet er maar drie

Keuze stress 1

Keuze stress 2

De ijsjes worden weer het geniet momentje van deze avond en rustig opgegeten al zittende op de stenen afzetting van de plantenbak. Daarna lopen we rustig naar de koets en nemen tussen door wat foto's aan het strand. 

Kustlijn bij avond

We toeren nog even door Playa del Ingles en de sjieke wijk van Maspalomas, waar het behoorlijk uitgestorven is, prachtig om al die hele grote sjieke hotels uitgelicht te zien maar er is dus werkelijk geen kip te bekennen daar. Ook tijdens deze avondtoer mooie momenten met lichtjes overal.

Aan deze avondtoer komt een einde en als we de koets geparkeerd hebben bij het Paleis nemen we nog een afzakkertje in de bar vervolgens zoeken we ons bedje op. Een mooie maar toch ook vermoeiende dag.

PS: Op deze dag ook nog een excuses mogen ontvangen van Mini Golf Gran Canaria via de Messenger n.a.v. mijn privé bericht aan hun m.b.t. het kijken, kijken en niet kopen moment. Doel bereikt.

Excuses van Mini Golf Gran Canaria

Morgen een nieuwe toer.

Bedankt voor he lezen

Not Done

 Blog van dinsdag 28 september 2021

Vandaag een dag waar weinig is gebeurd.

Het lijkt wel alsof er 1 of andere toverspreuk is uitgesproken over het landgoed want alles is in een diepe coma gezakt. 

Ontbijt gaat op automatisme net zoals lunch en diner. En poef de dag is voorbij. Waar blijf die tijd.

Hoewel we de afgelopen dagen bijna helemaal niks hebben ondernomen, schieten deze dagen toch echt voorbij. Morgen zijn we alweer een week op ons eiland.

Gelukkig zijn we langzaam onze activiteiten aan het opvoeren. Zo staat er het terugkerende tournament van de Mini Golf op onze agenda vanavond.

We pakken het diner iets vroeger dan normaal en daarna schrijden we ons naar het Mini Golf Parcours wat gelegen is op het Yumbo centrum.

De stokken en ballen worden uitgedeeld en onder begeleiding van een jonge dame met een fototoestel lopen we richting Hole 1. Voordat we daar aankomen wordt er een verkooppraatje gemaakt voor de foto, wat suggereert dat je na het spel deze foto gratis mee krijg. Een andere dienstmeid komt ons vriendelijk echter toch wat opdringerig aanbieden om een drankje te bestellen. En daar is het moment dat mijn irritatiesnaar geraakt wordt door deze dienstmeid. Wij bedanken ervoor omdat we net het avondeten in onze magen hebben en daar nog van voldaan zijn. Behoorlijk geïrriteerd en met onprofessionele gebaren loopt deze dame afkeurend weg. Dit opdringerige gedoe zijn we dus totaal niet gewend van deze minigolf. 

We richten ons fanatiek op het  spel en er worden rake klappen met de clubs uitgedeeld. We kunnen zien dat de Holes op verschillende plaatsen zijn bijgewerkt en nog mooier zijn gemaakt. Het spel is spannend en uiteindelijk wordt de finale gespeeld bij Hole 18. Na de puntentelling wordt de uitslag bekend met de winnaar, wat ons natuurlijk weer niet verbaasd, Chris. De tweede plaats is erg verbazend positief, onze ZKH en met een paar kleine puntjes verschil mag ik de derde plaats invullen. 

Golf Queen

De clubs worden ingeleverd en dan komt natuurlijk het moment dat de foto wordt gepresenteerd. Tja wat zal ik eens zeggen. Niet onze smaak en daarnaast hebben we natuurlijk al zoveel foto's van de afgelopen jaren. Ook hier bedanken we voor, deze willen we niet. We doen nog even een babbeltje met de jonge Nederlandse dame die ons de foto heeft aangeboden over onze jarenlange ervaringen met deze Mini Golf en hoe enthousiast we er over zijn. Vriendelijk wordt er gedag gezegd en loopt de jonge dame naar de fotokiosk die in het hoekje staat van het terrein tegenover de entree/uitgang. Ik heb nog maar een paar stappen gezet als plotseling achter mij door een andere dame (dezelfde onprofessionele dame met de drankjes) vanuit het raam van het kioskje in gebrekkig Nederlands echt keihard naar ons roept KIJKEN, KIJKEN NIET KOPEN HE.

Meerdere gasten en medewerkers kijken naar mij/ons als ik langzaam door loop. In mijn bolletje krijg ik kortsluiting, draai mezelf om en loop naar de kiosk. Drie medewerkers staan in het kioskje, waarvan 2 Nederlanders. Ik spreek de Nederlandse dames even duidelijk aan waar die andere dame het gore lef heeft om dit te roepen naar betalende gasten. Wij hebben betaald bij entree om gebruikt to mogen maken van jullie onderneming als Mini Golf niet meer niet minder. Het aanbieden van een service is gastvrij maar tot geen enkele verplichting. Dit was dus erg ongepast en totaal niet gastvrij. En iedereen die mij kent weet precies hoe dat dan gegaan is. De twee Nederlandse dames knikken beschamend ja en weten donders goed dat dit absoluut niet kan, we staan niet op de markt. De andere dame weet ineens geen Nederlandse woordjes meer. Ik maak haar in het Engels nog even heel duidelijk dat dit absoluut NOT DONE is.

Na dit vuurwerkspektakel schrijden we ons weer naar het hotel waar ik via Facebook messenger / privé berichtje Mini Golf Gran Canaria benader met een bericht van deze minder fijne ervaring, en we de rest van de avond een kaartje leggen en nog daarna heel even de Yumbo verder verkennen en genieten van de heerlijke en gemoedelijke sfeer van het uitgaan.

Tot morgen....tour day

Bedankt voor het lezen

Het Verslonst !!

 Blog van maandag 27 september 2021

Het lijkt er allemaal op dat alles fris en fruitig, fit en vitaal is bij onze ZKH maar eigenlijk zijn dit echt maar moment opnames, al vind ik dat zelf. Want, bij thuis komst in het decadente paleis, begint alles weer te zakken en te hangen na het ontbijt en cappuccino momentje. De koolhydraten van broodjes en ochtendtaartjes hakken erin. En zodra die bloedsuikerspiegel gedaald is en in balans probeert te komen, en het eindelijk weer een beetje strak begint te trekken, wordt er alweer een vaas Sangria naar binnen gekolkt. Activiteiten zijn gewoon 0,0 dus en het enige wat wordt verbrand is het bolletje door de zon. Een beetje hangen in het zwembad is geen intensieve activiteit eerder meer van eerst dobberen dan weer slobberen. De boel begint te verslonzen bij onze ZKH. Brabbelen, waggelen, dutjes en nog meer dutjes. Tijd voor actie.

Dobberen daarna slobberen

We kunnen het allemaal niet meer aanzien de aftakeling. We gaan het internet op om te kijken of we een fatsoenlijke koets kunnen regelen zodat we een tour kunnen doen met onze ZKH. Even al zijn favoriete Deca tentjes opzoeken, misschien ontwaakt hij wel.

De koets wordt weer geregeld bij Top Car. Onze hofleverancier waar we inmiddels de laatste jaren altijd onze koets huur doen. We schrikken wel even van de prijzen maar het is niet anders. Die Tyfus Cholera heeft ook bij deze branche er aardig ingehakt. De schatkist zal wel gaan kraken. Nadat we de reservering geplaats hebben komt even later ook al de bevestiging binnen. Goed geregeld zeg ik maar weer. Woensdag zal de koets klaar staan in een van de stallen op Playa del Ingles, niet ver van het paleis vandaan.

Om onze ZKH rustig te laten wennen aan meer beweging met de benenwagen besluiten we om vanavond maar eens naar Broodje Amsterdam te gaan. We hebben wel all inclusief maar dit willen we zeker niet overslaan. Altijd gezellig en lekker.

De middag gaat langzaam over in de avond. Net even iets voor de laatste zonnestalen schrijden we ons weer naar de kamer om een vette laag zonnebrand af te douchen, exclusief zwembandjes, helaas, en ons gereed te maken voor het avondmaal bij Broodje Amsterdam.

Maar goed dat we al om 19.30 uur richting Broodje Amsterdam gingen, want we hadden nog net op tijd een tafeltje kunnen bemachtigen. Enkele minuten later was de tent bomvol, natuurlijk wel conform protocollen mbt die Tyfus Cholera, en voor de deur een wachtrij. Het smaakte allemaal voortreffelijk. Fijn om de eigenaresse weer te zien en te spreken. De rekening komt weer met een heerlijke Ron Miel , natuurlijk weer even proosten en na de caloriënbom rollen we weer terug naar het paleis.

Proost

Op het zwembadterras doen we weer een kaartje leggen met wat versnaperingen en natuurlijk de nodige drankjes. En zo wordt avond weer nacht. Klokslag 00.00 uur liggen we in onze hooiberg zonder verlies van glazen klompjes.

Voor morgenavond staat er weer een activiteit gepland voor dat we on tour gaan. Dus nog 1 dag om te rusten, uit te zakken, waggelen, brabbelen, slobberen en koolhydrateren.

Tot morgen.

Bedankt voor het lezen.

De boekenkast

 Blog van zondag 26 september 2021

Het leven en de dood, twee dingen die in ons leven gegarandeerd zijn. Het zij lang of het zij kort en soms verwekt maar nooit voldragen. Iets wat ik eigenlijk niet hoef te vertellen, dat is wel duidelijk, denk ik.

Vandaag, zondag 26 september, is zo'n dag dat ik er weer mee geconfronteerd mag worden. 

Onze vakanties zijn redelijk van structuur wat betreft wanneer we deze plannen, vaak eind september en begin oktober en einde van maart en begin april, in ieder geval altijd voor de landelijke vakanties want dan schieten die prijzen weer omhoog en inmiddels kennen jullie ons wel een beetje het liefst zo voordelig mogelijk maar niet ten kosten van de kwaliteit. Goudstukken mogen rollen maar wel verantwoord en het liefst door de schatkist. Tijdens vakanties hebben we altijd leuke contacten en berichten via verschillende media met familie, vrienden, kennissen, collega's en vele anderen.

Zo kan ik mezelf onze vakantie sept/okt herinneren in 2017. Ik kreeg een leuk telefoontje van mijn oudste neef toen ik rond liep in Las Palmas. Hij en zijn vriendin waren op 01/10 weer vader en moeder geworden van een prachtige zoon, De kleine vrolijk vriend verwelkomt door zijn grote broer en grote zus en mijn oom en tante werden weer trotse grootouders. Een nieuw boek is ontstaan en met zijn eerste hoofstuk werd gestart ,voor de andere boeken kwam er weer een hoofdstuk bij terwijl bij anderen het hoofdstuk van 9 maanden weer werd gesloten.

Vandaag, zondag 26 september, is de laatste bladzijde omgeslagen en het boek in een reeks van 79 rustig gesloten van mijn Ome Dick. 

Een bericht dat niemand wil krijgen als ze met vakantie zijn, het overlijden van een dierbare. Maar ook dan draait de wereld er om heen door. Het komt dan ook hard binnen en de tranen vallen. Als eerst stuur ik een bericht naar mijn tante en neef. Daarna volgen nog vele andere berichten met ooms en tantes en een enkele spreek ik nog over de telefoon. Hierdoor krijg ik uiteindelijk een goed beeld hoe het verloop is geweest van de afgelopen tijd. Ik was natuurlijk al op de hoogte dat de gezondheid van mijn oom achteruit ging, maar soms kan dat ineens heel snel gaan.

Vandaag, zondag 26 september worden er  niet alleen veel boeken gesloten van mijn man, mijn vader, mijn grootvader, mijn broer, mijn zwager, mijn oom enz, maar ontstaan er ook weer nieuwe hoofdstukken met daarin alle mooie herinneringen van deze sterke, bijzondere en unieke man. En zullen wij hem voort laten leven in onze verhalen voor hen die er naar willen luisteren.

Het gesloten boek van mijn Ome Dick ligt voor mij. Een paar natte vlekkies van mijn tranen op de kaft. Ik weet het, het is goed zo en geef ik u mijn laatste groet. Fijn dat u mijn oom heb mogen zijn. Voorzichtig pak ik het boek op en plaats ik deze in mijn boekenkast, waar ook de boeken staan van mijn vader, grootouders en vele anderen. Hun herinneringen staan altijd klaar om verteld te worden voor hen die het willen horen, puur en ongezouten. Met een lach en een traan. Zo zal het leven verdergaan.

En zo schrijven we allemaal ons eigen verhaal......

Ter nagedachtenis aan mijn Ome Dick.

Mama Mia Sangria

 Blog van zaterdag 25 september 2021

Gelukkig weer een rustige nacht, het lichaam tot rust kunnen laten komen, dus de ochtend kunnen we goed gaan opstarten. Kom maar op met dat ontbijt.

Ook voor onze ZKH een bijzondere ochtend helemaal op eigen initiatief heeft hij de moed en wijsheid gevonden om zelfstandig zonder lijfwachten en gidsen de weg naar het strand te vinden en terug. Ook dat werd natuurlijk wel weer even vast gelegd. Onze complimenten voor deze mooie onderneming. En zo mooi om te zien dat iemand zich zelf zo kan toevertrouwen met het onbekende, echt heel onbekend ook weer niet na 6 jaar, maar toch.

Voor vandaag houd ik even kort, niet wat we gewend zijn, maar even een kleine adempauze na wat onrustigheid.

In de middag hebben de heren weer kunnen shoppen terwijl ik even een adempauze nam. Vanuit de shop een stok kaarten meegenomen om in de avond gezellig een kaartje te leggen.

Het avondritueel na het zwembad zit er na al die jaren nog steeds goed ingebakken. Na het diner, wat natuurlijk weer uitmuntend was verzorgd, verplaatsen we ons naar het zwembadterras. De bar is wel gesloten ivm die Tyfus Cholera helaas, maar we mogen bij een andere bar onze drankjes halen en boven weer op het terras op drinken.

Het is weer een heerlijke zwoele avond. Geen Aperol knikkebol of vertyft en hij die viel van de Ron Miel. Het is nu Mama Mia met de Sangria...we wachten op het moment dat ook door de Sangria de oogleden van onze ZKH beginnen te hangen. Het valt mee, ondanks het tijdstip en de diepe concentratie voor het kaarten blijft onze ZKH tot een bepaalde mate fris en guitig. 

We gaan de avond afsluiten en bijtijds naar onze hooibergen.

Morgen mag de zon weer opkomen.

Bedankt voor het lezen

Knockout, harde reset

 Blog van vrijdag 24 september 2021

Twee dagen van onze vakantie zijn beleefd en tot dan ging het allemaal prima. Terug kijken op de afgelopen dagen en de ervaringen nog even de revue laten passeren. De nieuwe omgeving ervaren met dat gene wat lukt wel en wat lukt nog niet. Wat kost veel energie en wat gaat moeiteloos. Op een of andere manier bruist je van vertrouwen in deze nieuwe omgeving. Positieve herinneringen dragen natuurlijk bij met dat euforisch gevoel. Geestelijk ben je dan heel sterk en kan het niet op. En ook met een heel fijn reisgezelschap van Chris en Wilfred kan ik op alle hulp rekenen. Maar ook hier in deze prachtige en ontspannen omgeving blijf je natuurlijk een partiele dwarslaesie houden met al zijn charmes erbij. En als ik ergens niet goed in ben is het vragen om hulp, een dingetje wat langzaam mag groeien. Het zijn situaties van Stress en Relax wat weer tot botsingen brengt. En dat heb ik uiteindelijk wel weer gemerkt.

Lekker dan wel relax maar ook stress 😖

Op de nacht van donderdag op vrijdag kwam de man met de moker en niet zomaar eentje. Mijn onderlichaam wordt getrakteerd op hevige spierkrampen, spasme en een prachtig spektakel aan zenuwpijnen in voeten en benen. Om het mooi af te ronden en als een kers op de slagroom mag er ook nog een migraine aanval erbij. Normaal gesproken kan ik zo'n aanval goed onder controle houden echter deze is te heftig, ik neem mijn medicatie in maar qua timing iets te vroeg, binnen het half uur worden deze weer heerlijk uitgekotst met een grote na galm door Playa del Ingles. Dat is behoorlijk kut want ik had de hoop met het innemen van de medicatie weer voor 12.00 uur de oude te zijn, maar helaas. Er zit nu even niets anders op dan in het bolletje tot rust te komen, goed op de ademhaling  te letten, niet verkrampen tijdens de zenuwpijnen enz enz. Doordat ik deze techniek regelmatig toepas lukt het mij om weer rusig in bed te blijven liggen en mijn lichaam weer in rust te brengen. Terwijl ik mezelf in coma probeert te houden draait de wereld natuurlijk gelukkig gewoon door en gaan de andere twee heren naar het ontbijt, die ik nu met alle liefde ga overslaan. Ik merk dat ik al wat licht kan verdragen en als ik op probeer te staan lukt het mezelf goed om te katheteriseren. Een te volle blaas levert namelijk ook klachten op en aangezien ik mijn blaas bijna niet kan voelen of deze overvol is mag er even zo'n tuinslang in om te checken en dat was bij deze echt een opluchting. De regelmaat van katheteriseren heb ik al wel goed opgebouwd maar ook in een nieuwe situatie vergt deze aanpassingen en dan krijg je weer stress of je wel voldoende katheters heb meegenomen. Ik ga er wel vanuit.

Langzaam begin ik uit mijn graftombe te ontwaken en verneem ik in de verte dat onze kamerhofdame op de gang loopt. Ik hoor op de deur kloppen en de hofdame komt binnen. Gelukkig kan ik al redelijk mobiel zijn en verplaats mezelf even naar een comfortabele zetel op de gang zodat zij onze kamer weer kan opfrissen. Normaal gesproken zou ik mogen blijven liggen maar we respecteren de protocollen van die Tyfus Cholera natuurlijk. En eerlijk gezegd doet het mij wel even goed dat frisse windje en de zonnestralen. De migraine is gelukkig goed gezakt en nu er voor zorgen dat deze weg gaat blijven. Nadat onze hofdame klaar is maak ik mijn keuze uit mijn medicijnlijst en de keuze is reuze. Ook hierin mag ik een slimme keuze maken want iedere medicijn heeft weer een invloed op. Maak ik de keuze voor mijn pijnbestrijding in de tramadol dan kan ik er op rekenen dat mijn ontlasting en plassen stil komen te liggen dus dat betekend meer katheters en stront eruit scheppen en daar is zo geen zin in. Ik maak een slimme keuze en zal dan uiteindelijk weer om 15.00 uur mezelf weer boven Jan gaan voelen. Echter wel een lunch overgeslagen maar dat nemen we ook voor lief.

WTF

Nu we deze drama episode weer hebben gehad ben ik weer helemaal gereset. Nog wel een beetje wankel en gefrustreerd natuurlijk maar dat zal ook wel weer opklaren. De rest van mijn herstel tijd blijf ik lekker op de kamer relaxen, mezelf op mijn gemak opfrissen enz enz. Vanuit het front beneden wordt er wat voeding gebracht voor de nodige energie want na die kots bootcamp deze ochtend was ik erg leeg van binnen.

Na ontwaking vanuit mijn coma dacht ik op sommige momenten nog steeds te dromen. Ik wrijf drie keer in mijn ogen en zie tot mijn verbazing via de Royal app en social media dat onze ZKH gegaan is voor een yoga sessie. Echt serieus geen droom, kan wel blijven wrijven maar het staat er echt. Gewoon zo ff vanuit zicht zelf via een handige app meld onze ZKH zich aan bij de instructeur. Ok het waren echt wel een paar piepende en krakende deuren die eens goed geolied moesten worden, het geluid wat men hoorde tijdens deze sessie van onze ZKH, maar hij kwam daarna totaal stressloos en vooral echt ook helemaal ontladen terug van zijn sessie. Een totaal herboren ZKH,wat voor verrassingen gaat deze vakantie ons nog meer brengen ? Ik kijk er naar uit.

Bijzonder moment vast gelegd

De rest van de dag verloopt allemaal rustig, geen fratsen en geen yoga sessies meer. De heren doen tussendoor een paar aankopen in de Yumbo terwijl ik mezelf nog laat bijkomen op de kamer.

Het diner bevalt prima, gelukkig kan ik mezelf weer redelijk verplaatsen en zijn er geen borden gepleurt op de grond. Na het diner nog even gezellig op het balkon drankje doen. We besluiten  om nog een rondje Yumbo te doen even kijken hoe het gaat allemaal. Het was weer een hele inspanning en toch ook wat stressfactoren. We laten het allemaal even voor wat het is. Eigenlijk weer iets te veel. 

Eenmaal op de kamers vallen de luiken weer dicht.

Op naar een nieuwe dag.

Bedankt voor het lezen

Aperol Knikkebol

 Blog van donderdag 23 september 2021

Wakker worden op de eerste volle dag van onze vakantie. Vandaag staat er helemaal niks op het programma eerst even bijkomen. Van echt uitslapen is geen sprake want om 04.50 uur wil de blaas geleegd worden en dat kan wel kloppen want NL tijd is dat 05.50 uur, de doorsnee tijd om op te staan thuis. Na dit wil ik altijd even naar buiten om te kijken hoe het eiland langzaam aan het ontwaken is. We zitten op de 4e verdieping, uitzicht is bekend maar nog steeds kan ik er van genieten. Een heerlijke temperatuur, zo aangenaam met een heel klein zuchtje wind. Zo fijn om dit weer te kunnen voelen, ruiken, zien en beleven. 1001 gedachten gaan door je hoofd, wat zijn die afgelopen 2 jaar en 4 maanden een hel geweest en straks bij thuis komst wacht die hel er weer. Het is nog even volhouden maar hopelijk kunnen we in september 2022 vanuit een gerenoveerd en aangepaste Burcht vertrekken naar onze stek hier op Gran Canaria.

Goedemorgen

Weer heel even terug naar bed want het ontbijt wilde we om 10.00 uur doen. Dat gezegd rammelde de Royal App weer om 08.30 want aan het front van het slagveld der ligbedden zijn weer 3 veroverd door onze dappere ZKH. De winst werd even gedeeld zodat de locatie bekend was, maar inmiddels weten we wel ons favoriete plekje van onze ZKH. Minimale eis is dat er tot 18.30 uur de zon is. Maar dan is die zon ook weg achter het hotel. Ook onze ZKH ging nog even terug naar zijn hooiberg voor een uurtje rust.

En ze zijn weer vast gelegd

Tijd voor ons eerste ontbijt op deze vakantie. We schrijden ons naar beneden op naar de ontbijtzaal. Qua afstand viel mij dat niet tegen, de lift doet zijn werk en het laatste stukje is een brede trap, en trap af dat lukt mij wel. Wel even opletten natuurlijk. Het viel mij niet tegen, gelijk weer goeie training.

Het ontbijt was weer fantastisch, dit is nog steeds altijd mijn favoriete moment van de dag, alles weer tot in de puntjes verzorgt. Het is gelukkig niet al te druk, voor de buffetten heb ik mijn loopkruk meegenomen want die kan ik aan mijn elle boog laten hangen als ik mijn trog aan het vol laden ben. Dat strompelt weer een stuk makkelijker. En altijd pak je toch weer net te veel want het is allemaal gewoon zo lekker. Dus met een dikke pens terug naar de kamers rollen, schrijden was toch wat eleganter geweest maar met zo'n pens. 

1e ronde

2e ronde

Na het ontbijt valt meteen het doek. Ik start vast een blog, neem de rust om op te laden want de reisdag was erg intensief en de batterij staat alweer op 30% na ontbijt . De andere twee heren liggen aan het zwembad. Ook daar valt onze ZKH om de haverklap weg in een diepe rust. Zo af en toe horen we hem wat mompelen als badkamer, muren, vertyft, aan gruzelementen, verkeerde kleur, horror. Maar soms ook helemaal vertrokken van deze wereld kan hij in zijn eigen bubbel zitten en poezelig liggen snurken, inmiddels zijn we er achter dat het meerdere verschillende bubbels zijn. Zo af en toe schrikt hij wakker van die vervelende waterval aan kwijl wat vanuit zijn mond via de hals op het ligbed stort. Ach dat hoort er nu eenmaal bij sjiek is het niet maar we blijven mens ook onze ZKH.

Om 14.00 uur hebben we de lunchafspraak, het moment dat ik  mezelf weer naar beneden laat zakken naar het zwembadterras waar de lunch geserveerd wordt. Vanuit de kamer naar de lift is het een makkie rustig aan allemaal. Daarna even door een deur naar buiten met een flinke overstap drempel maar dat is ook goed te doen. Het terras lig hoger en die kan je bereiken door een helling of een trap, de trap is erg gunstig een paar brede en diepe trede met om de paar trede een groot plateau een zee van ruimte en stevige relingen, dus geen hele steile recht toe recht aan trap. Een goede training. Echter kies ik voor de helling die iets verderop langs de zijkant van het terras ligt, dat gaat makkelijker en is minder intensief. 

De tafel is gekozen en we nemen plaats. De keuze is weer reuze. Er is niet heel veel veranderd maar we kunnen wel zien dat sommige oude en vertrouwde gerechten in een nieuw jasje zitten. Erg leuk gedaan en met de tijd mee. Ik kies voor de Neptuno Sandwich, die is altijd goed in de smaak gevallen, simpel en erg lekker. Het leuke van foto's is dat je kan vergelijke dus ook de Neptuno Sandwich 2015 en 2021.

Persoonlijk vind ik hem echt verbeterd, Minder kolossaal en qua presentatie een stuk sjieker/moderner/speelser. Beoordeeld u zelf maar:

Neptuno Sandwich 2015

Neptuno Sandwich 2021

Na de lunch blijf ik nog even liggen op het ligbed. Even het gevecht aan met de steunkousen die mogen uit want mijn onderkluiven hebben echt zonlicht nodig. Als ze mij zo zien liggen met die lijkwitte onderbenen denken ze dat ik al aan het afsterven ben en alleen nog maar hoef om te vallen. Ook deze even goed insmeren want anders verbranden ze levend. Tot 16.00 uur houd ik het uit en dan begint mijn lijf te protesteren, tijd om weer naar de kamer te gaan. Prima zo. Kijken en ervaren wat de grenzen zijn hier in deze omgeving. We zijn lekker weg gedoezeld allemaal, het is een feit dat de rust echt noodzakelijk is.

Nadat onze ZKH de laatste zonnestralen weer heeft opgezogen, en 10 ligbedden verschoven is, tja die zon blijft niet hangen op dat zelfde plekkie, wordt het tijd voor aanvang van het diner. We gaan naar de kamers. Heerlijk lekker douchen zonder hindernissen. Omkleden en even rusten. Vanavond even andere keuzes maken qua eten, de ontlasting is uit balans en dat is voor mij niet echt fijn. Want dat betekend meer kunst en vliegwerk op het toilet met de verwerking richting dumpplaats. Natuurlijk heb ik daar al mijn hulpmiddelen en handigheid in/voor maar comfortabel is het niet. Ook daar raak je weer aan gewend. Voor mij is het nieuwe normaal steeds een dubbel gevoel. Over het diner valt niks bijzonders te melden, zoals voorgaande jaren en ook nu is alles weer erg smaakvol en goed. Gezien die Tyfus Cholera zijn er wel dingen aangepast en dat hebben ze hier heel creatief, sjiek en bijzonder goed gedaan. Geen gemopper, geen ge-emmer en geen gezeik van niemand niet hier. We genieten allemaal want het kan en mag weer en dan  respecteren we de medewerkers door ons aan de nieuwe protocollen van het Paleis te houden want alleen dan kunnen ook zij een succes maken van deze geweldige vakantie. Wel even wennen want heel af en toe wordt die muilkorf vergeten, gelukkig blaffen we dan even en kunnen we hem op zetten.

Entrcote, Canarische aardappeltjes 😋

Gehaktballetjes, konijnenvoer, friet

Chocolademousse Toetje

Vanuit het restaurant nemen we ons drankje mee vanuit de bar richting het zwembad. Daar kiezen we weer een hangplek uit in een van de decadente sofa's. Het is weer heerlijk vertoeven met deze temperaturen, lekker zwoel. En weer met een volle pens zakken we regelmatig weer ver weg onder het van niveau fris en fruitig. Vol overtuiging schakelt onze ZKH deze avond over naar de Aperol want die Ron Miel van gisteren maakte hem zo lui en vertyft dat continu zijn luiken te zwaar werden en dicht vielen. Niet echt charmant maar ach......we kennen hem al wat langer dan deze avond. Na een heel pleidooi over Ron Miel vs Aperol aangehoord te hebben met tussen door luie stiltes en dicht vallende luiken komen we tot een oordeel. Sorry hoor ZKH maar ook van de Aperol suf je weg, conclusie Aperol Knikkebol.

De nacht staat aan de voordeur om zijn intrede te gaan maken. We zoeken onze hooiberg weer op.

Morgen weer een nieuwe dag.

Bedankt voor het lezen

 

Denkende in oplossingen

 Blog van woensdag 22 september 2021

En dan gaat na twee uur oogjes dicht je wekker alweer. Gezien mijn lamme takke status gaat het opstaan en opstarten allemaal een stuk langzamer dan voorheen. De beperkingen worden uitdagingen en zo blijf je actief in het bedenken hoe het allemaal makkelijker en sneller kan. Vermoeiend maar ook wel weer bevredigend om te kunnen zien hoe ver je bent gekomen. En dan te bedenken dat ze eind mei 2019 mij vertelde dat ik lopen wel kan vergeten. Zo sta ik nu klaar om weer op reis te gaan. Spannend om met het lichaam wat je regelmatig in de steek laat op weg naar een bestemming die heel vertrouwd is maar ook je vijand kan worden. Ik heb zelf besloten om naar een Hotel en locatie te gaan die nogal niet echt rolstoel en mindervalide vriendelijk is. Deze uitdaging wil ik aan gaan met mezelf en de omgeving. Het blijft nog steeds erg moeilijk om te vertrouwen op een lichaam wat instabiel is. Op mijn reis vertrouw ik erop dat ik voldoende maatregelen en instanties heb benaderd en ingeschakeld om deze reis zo soepel mogelijk te maken.

Nadat ik mij zelf uit de steigers heb gehaald werd het tijd dat de andere edelen zich ook gingen wenden tot de lampetkannen.

De avond van te voren was de koets al voorzien van de Thule dakkoffer en beladen met de bagage. Waar laat je alles? Er mag zoveel mee, naast de gewone rompslomp dingen mogen nu ook mijn hulpmiddelen mee en dat zijn er nogal wat o.a. een vastframe rolstoel, katheters, verschillende wandelstokken enz. En hoe krijg je dat allemaal voor elkaar op een manier zodat er ook nog een royale zit plek over blijft voor onze ZKH? Het was even puzzelen maar uit eindelijk paste alles perfect om met z'n drieën om rond de klok van2.15 uur naar Schiphol te gaan voor de P6 Valet Parking.

Met een klein uurtje komen we aan op plaats van bestemming, Schiphol Valet Parking P6. Bij de slagboom even het kenteken laten lezen en het kaartje aan pakken. Dan door de fotoscan waar de auto gefilmd wordt. En dan staan we geparkeerd om alles weer uit te pakken en richting de ontvangstruimte te gaan waar de sleutels worden ingeleverd.

Deze kant op 

De bepakte koets

Naar / bij de servicebalie

Tijdens het boeken van de tickets bij Transavia hebben we gelijk voor mij assistentie aangevraagd bij de luchtvaartmaatschappij. Ook medische bagage wordt aangemeld zoals apparatuur en een rolstoel. De Schiphol assistentie, begeleiding op het vliegveld, wordt weer via Schiphol Assistentie aangevraagd en dat ging ook lekker vlot. Eerst even gebeld voor de juiste code vermelding en daarna aangevraagd.

Met de begeleiding van Schiphol heb ik afgesproken bij de P6 Valet Parking. Daar zaten we dan ook geduldig te wachten op een van de medewerkers die precies om 03.30 uur voor mij klaar stond. Even voorstellen en toelichten wat er gaat gebeuren. Vanaf dat moment stonden gewoon binnen 30 minuten bij de Gate. Totaal positief overrompeld wat er zojuist gebeurt was. Echt gewoon binnen een half uur stonden we bij de Gate. Koffers ingecheckt bij de balie, door security en klaar. Wat gebeurde hier? Gewoon helemaal niets het ging met deze medewerker zo snel en vlot, eigenlijk gewoon een vorm van een VIP behandeling. Wat was ik blij, ik zag er best tegenop want voor mij zijn die fases echt een hel laat staan met zoveel extra buitengewone bagages. Want dat misselijkmakend tyfus flikkertje van een medewerker bij de beveiliging van Schiphol met een veel te kleine pikkie van 2016 ben ik nog steeds niet vergeten, bloedzuigertje. De rolstoel kon bij het boarden afgegeven worden bij het vliegtuig dus niet met de koffers. Dat was voor mij natuurlijk helemaal super, lekker in mijn eigen karretje rond crossen. Kan niks anders zeggen dan TOP service van Schiphol Assistentie deze vroege ochtend.

Nou nog even de tijd doden voor het boarden, dus koffie en thee scoren samen met een krentenbol, wat inmiddels ook traditioneel voer begint te worden met deze uitjes.

Traditioneel

Als om even iets voor 06.00 uur de grondstewardess groene labels uit begint te delen (max 70) aan mensen met een trolley, een groene label betekend gegarandeerd je trolley als handbagage aan board ipv het ruim, ontwaken verschillende moerasmummies en veenlijken uit hun ''ik ben al 4 uur van te voren aanwezig bij de Gate slaap''. Als een scene uit The Walking Dead springen ze op de jonge dame om het label te kunnen bemachtigen. Want stel je toch eens voor dat je koffertje op wieltjes waar maar twee roggebroodjes met oude kaas, twee pepermuntjes en een puzzelboekje inzitten toch eens naar dat ruim moet. Want je wist donders goed dat die bedorven zooi gewoon in je tassie paste die je ook mee zeult voor onder de stoel. Iedere keer weer halen we ze er uit, ijsberend heen en weer voor bij de balie van het boarden. '' gaat ie al open, had allang open moeten zijn er loopt toch al iemand, 800 meter verderop. Waarom beginnen ze niet? Toestel staat er toch al. 

Hij staat klaar 😃

6.00 Uur stipt begint het boarden. Gezien mijn assistentie mag ik als eerste boarden samen met de andere edele heren. Bijzonder om zo door die slurf heen te rollen naar het toestel. De rolstoel wordt voorbereid om te vervoeren naar het ruim. Dit hadden we thuis al voorbereid hoe te willen doen dus dat verliep prima. We zitten op rij 1 dus lekker dichtbij. De stewardessen heten ons welkom en zo zitten we weer super snel op onze plaats. Echter nog niet op mijn gemak.........

Vanuit het raampje zie ik in mijn ooghoek mijn rolstoel staan die helemaal ondergesneeuwd wordt door rollators. Kak, kak, kak, straks zien ze hem niet meer en wordt hij vergeten. En iedereen die mij een beetje kent weet wel hoe dat momentje eruit zag. Los laten en geen controle hebben op sommige situaties is toch wel een dingetje voor mij. Maar gelukkig zie ik dat mijn rolstoel wordt opgepakt en verdwijnt aan het eind van de slurf. En er nu op vertrouwen dat deze het ruim in gaat.

Met een kleine vertraging van 10 minuten hangen we om 06.40 uur in de lucht. 

Wederom gaat de vlucht erg voorspoedig en binnen 4 uur wordt de landing ingezet. Blijkbaar hebben we alle drie goed onze ogen dicht kunnen doen, want alle drie hadden we zo iets van: ,,Nu al?''

Altijd een mooi uitzicht bij het opstijgen

Eiland in zicht

Welkom op Las Palmas Gran Canaria

Ieder voordeel heeft ook een nadeel en in mijn geval is dat als laatste uit het vliegtuig i.p.v. als eerste. Maar daar staat tegenover dat mijn rolstoel weer kant en klaar staat in de slurf. Wat fijn !! De stoel wordt weer gereed gemaakt en door een medewerker van het vliegveld Las Palmas wordt ik begeleid tot aan het einde van de slurf, daarna mogen we zelfstandig verder. En dat gaat weer als een speer, wel even een spannend momentje. Trappen en een rolband maar geen lift WTF, gelukkig tijdens mijn revalidatie hellingtest gehad dus met brandende handschoentjes naar beneden.

En ook weer bij aankomst op Las Palmas gewoon binnen 30 minuten buiten bij de Taxi's staan, wetende dat wij als laatste het vliegtuig verlieten en een van de koffers als laatste van de band kwam.

Waanzinnig gewoon hoe geweldig dit allemaal is gegaan. 

Buiten staat ook al de chauffeur op ons te wachten die ons op komt halen vanuit het hotel geregeld.

En ja hoor......daar komt ie dan.....

Plotseling geheel onverwacht vanuit het niets......

Bedenkelijk kijk de chauffeur naar ons drieën en nog bedenkelijker naar mij.....dit is kak....geloof me....dit is echt dubbele kak zo'n blik.

En ja hoor, autootje is een beetje klein. Daar gaan geen drie personen in met dit formaat aan bagage laat staan met een rolstoel erbij. We springen gelijk in de telefoon om contact op te nemen met het Hotel want dit was niet de afspraak. We hadden immers bevestiging gehad dat de mini bus geregeld was. En op dat moment raad je het al slechte verbinding, verbinding valt weg enz enz. Voelt een beetje lullig allemaal want de Chauffeur kan er ook totaal niks aan doen. 

De chauffeur begint al met het laden van de veel te kleine auto, en wij staan erbij als een paar laveloze zwaar vermoeide deca's te kijken van, echt serieus? 

Uiteindelijk blijkt dat de telefoontjes die gemaakt zijn door de chauffeur een paar zijn van denkende in oplossingen. Vanuit een andere kant komt er een tweede chauffeur, deze neemt de rest van de bagage mee naar een andere auto samen met Chris en onze ZKH.  Zo, goed opgelost, complimenten voor deze twee chauffeurs en vooral bijzonder de collegialiteit die ze voor elkaar hebben. We kunnen richting Hotel.

Nu ga ik zeker niet schrijven dat die twee aasgieren heel decadent in een Jaguar hebben gezeten met 130 km per uur. En ik als Remi in een of andere Toyota die maar net de 100 km per uur haalde. Daarnaast voelde ik mezelf erg teleurgesteld in deze twee goedkope snollen in een veel te dure auto want  mijn verwachting was toch echt....ga jij maar in die dure auto lamme tak, jij hebt voor ons een onvergetelijke VIP behandeling gegeven met inchecken enz enz. Maar nee hoor.....daar zit je dan....

Enfin.....eind goed al goed....we bedanken de chauffeurs voor het meedenken en het oplossen van een lastige situatie met een flinke fooi. Want dat hadden ze meer dan verdiend.

Het inchecken bij het hotel verloopt ook weer prima. 1 kamer is al klaar en na een korte tijd de andere ook. En zodra we allemaal onze kamersleutels hebben laten we ons afzakken naar het terras. Vervolgens proosten we om 12.45 lokale tijd op een goede heenreis met 2 cappuccino en een Fanta lemon. 

Op de voorspoedige heenreis, proost we zijn er

Het is niet druk in  het Hotel dus het veroveren van ligbedjes aan het zwembad, appeltje eitje.

Als we zo om ons heen kijken zien we weer veel bekende gezichten. Erg leuk en bijzonder. Zo doende lijkt het of de tijd heeft stil gestaan. Maar als we goed kijken zijn sommige popjes propjes geworden en bij sommige had een all inclusief  reisje bij Bergman ook geen luxe zijn geweest.

Traditioneel gaan we 's middags weer aan de lunch op het terras bij het zwembad en ook daar zien we steeds meer oude bekende tevoorschijn drijven.

Om de herinneringen te vieren en te verzegelen.....

bestellen we om 17.15 de welbekende Groene Draeck.

Proost !!

Voor het diner hoeven we dit keer geen tijden te kiezen. Tegenwoordig kunnen we gewoon inlopen en beginnen wanneer we zin hebben tussen 18.00 uur en 22.00 uur. En dat bevalt ons wel. Ook het diner smaakt ons weer goed. Alles is weer met zoveel zorg en enthousiasme klaar gemaakt. Zoals vanouds.

We doen ons eerste rondje over de Yumbo en dan beginnen de kuiten te klapperen, knietjes te knikken en de oogleden wat zwaarder te worden. Terug naar het Hotel en daar nog even na genieten  bij het zwembad met een traditionele Ron Miel. Echter na 3 slokjes zit onze ZKH met half gesloten luiken en wat licht rood doorlopen ogen. Ook bij ons valt de Ron Miel goed maar zwaar en dreigen de oogleden te zakken. Ook Biotherm is niet gewapend tegen het uitzakken en verleppen van deze zwaar vermoeide bekkies. Dus lekker bijtijds onze kamers op en naar bed.

Gran Canaria we zijn er weer.
 

Bedankt voor het lezen